خانم بئاته و پسرش (مجموعه داستان)

راستی وحشتناک نیست که آدمی می‌تواند در ایام خوشی از هولناک‌ترین واقعه شوخی‌کنان و آسوده‌خاطر یاد کند، طوری که گویی واقعه‌ای از این دست فقط برای دیگران پیش می‌آید و ممکن نیست برای خود ما رخ دهد؟! اما بعد رخ می‌دهد، باورش نمی‌کنی، با این همه به آن گردن می‌گذاری؛ و زمان می‌گذرد، به زندگی ادامه می‌دهی، در بستری می‌خوابی که زمانی با دلداری خود در آن سهیم بوده‌ای، از همان لیوانی می‌نوشی که او به لب برده است، در سایه‌سار همان درخت کاجی توت‌فرنگی می‌چینی که پیش‌تر با او می‌چیدی، با کسی که دیگر میوه نخواهد چید؛ و نه مرگ را دریافته‌ای و نه زندگی را.